Her şey lise ikinci sınıfı bitirdiğim o yaz günü başladı. Aslında sıradan bir gündü. Banyo sonrasında tansiyonumun düştüğünü sanmıştım. Nefesim daralıyor ve çok korkuyordum. Bir süre dinlenmek veya şekerli bir şeyler yemek de fayda etmedi. Bu depresif panik atağın ilk habercisiydi. Ama benim bunu anlamam ve kabul etmem bir kaç ay alacaktı…
| |  |
Aylık, haftalık dergileri alıp takip ederim. Ama daha kolay ulaşılabilir olması nedeniyle internetten takip etmeyi tercih ediyorum. Yine böyle bir gün Formsante'de yayınlanmış "Nasıl Yendim" hikayelerini okuyordum. İki yıl önce yaşadıklarını paylaşmış bir kadının öyküsü bana çok yakın geldi. Ben neden yazmıyayım diye düşündüm. Açıkçası bu tip öyküleri okuyunca kendinizi daha rahatlamış hissediyorsunuz, yalnız olmadığınızı anlıyorsunuz. Benim yaşadıklarımın öyküsünün de başkalarına destek verebileceğini düşünerek ben de kağıda kaleme sarıldım.
Şunu söylemeliyim ki başıma gelmeden önce böyle bir rahatsızlıktan neredeyse haberim bile yoktu. Böyle bir şey yaşayacağım aklımın ucundan geçmezdi. Ama bazı şeyler hiç beklemediğimiz bir anda bulmuyor mu bizi?
16 yaşındaydım, lise ikinci sınıfı yeni bitirmiştim. İzmir'de çok sıcak bir ağustos akşamıydı. Banyo yapıp çıktım. İşte o anda olan oldu. Vücudumda bazı şeyler iyi gitmiyordu. Midem bulanıyordu, kendimi inanılmaz kötü hissediyordum. Sanki içimden bir şey yükseliyordu dışarı doğru. Telaşa kapıldım ki aslında hiç de telaşlı bir insan değilimdir. Olaylar karşısında çabuk paniğe kapılmam. Aileme bir şey belli etmedim. Biraz meyve yedim iyi gelir umuduyla. Olmadı bu kez odamda dinlenmek istedim. Ama işin tuhaf yanı her şey iyiye gideceğine daha da kötüye gidiyordu. Bir ağlama krizi, titremeler ve kasılmalar başladı. Ölecekmişim gibiydi sanki. Kuzenim de vardı o gün evimizde. "Çok kötüyüm" diyebildim. Annemler de durumu öğrenince hemen 9 Eylül Üniversitesi Hastanesi'ne gittik.
Doktorlar anlamadı ilk başta. Sanırım psikolojik rahatsızlıkları kolay kolay anlamak mümkün değil. Bir serum verdiler ve sakinleştim. Sağlıklı olduğumu söylüyorlardı. Kontrollerde bir şey çıkmadı. Bir saat sonra rahatlamıştım. "Eve gidebilirsin" dediler. Ertesi günü normal hayatıma geri dönmüştüm. En azından ben öyle zannediyordum. Bunun sonradan başıma gerçekten kötü şeyler açabileceğini bilmiyordum.
Devamı 2005 Kasım sayımızda…
