Kayak yaparken burktuğum bileğimin beni halk arasında fil hastalığı olarak bilinen lenfödem gibi bir sorunla baş başa bırakacağını düşünmemiştim. Birkaç ay içinde şişen bacağım bana en çok psikolojik rahatsızlık veriyordu. En ünlü doktorlara gittim ama hepsinin cevabı “kusura bakmayın, yapılacak bir şey yok” oldu. Ancak ben kararlıydım bu hastalığın tedavisini bulacaktım.
Anlatacaklarım size belki biraz abartılı gibi gelebilir ama inanın her satırı gerçek. Adım Ayşegül Arkök, 27 yaşındayım. Bundan kısa bir süre öncesine kadar yatırım uzmanı olarak çalışıyordum. Yoğun ama bir o kadar da zevkli bir işim vardı. Ancak geçirdiğim ufak kazanın ardından-ki buna kaza bile denemez ya-tedavi için işime bir süreliğine ara vermem gerekti. Aslında en baştan anlatayım.
Her şey bundan 2.5 yıl kadar önce Uludağ’a gittiğim bir tatil sırasında başladı. Kayak yaparken ufak bir kaza geçirdim. Herkesin başına gelebilecek kadar basit bir düşmeydi. Sonrasında bileğimde hafif bir şişlik oluştu. Önceleri önemsemedim ama daha sonra şişlik yayılınca tatil dönüşü bir ortopediste gittim. “Merak etme geçer” dedi. Ancak zamanla şişlik, yavaş yavaş ama gözle görülür bir biçimde gelişti, büyüdü. Hiç de basit bir şeye benzemiyordu. Sözünü ettiğim kazayı mart ayında geçirmiştim. O yaz belki çok belli değildi ama dikkatli bir göz iki bacağım arasındaki farkı seçiyordu.
Bir sonraki yaz, şişkinlik daha da belliydi. Kışın pek problem olmuyordu çünkü kıyafetle kapatmak mümkündü. Üçüncü yaza girdiğimde ise bacağım artık iyice kötü bir durumdaydı. Uzmanlar ne derse desin bunun sıradan bir şişlik olmadığının farkındaydım.
Elbette bunca süre içinde ben de boş durmuş değildim. Sadece ortopedistlere değil kalp damar uzmanlarından, onkologlara kadar İstanbul’un en ünlü uzmanlarına gittim. Şiş küçükken doktorlar teşhis koymakta zorlanmıştı. Kimse bir türlü net bir karar veremedi. Ama son durumda teşhiste bir yol alındı. Bacağımdaki sendrom, halk arasında “fil hastalığı” olarak tanımlanan “lenfödem”di. Buraya kadar her şey iyiydi ama doktorlar ağız birliği etmişçesine “yapılacak bir şey yok, tedavisi yok” diyordu…
Yeşim Nur
