Annelerin çocuklarını kontrol etme kaygısı nasıl gelişiyor?
Bunlar biraz da öğrenilmiş davranışlar. Annenin kendi annesinden gördüğü davranışları uygulaması gibi… Kadının kendi annesinden gördüğü o güvensizlik devam ediyorsa ve kendini düzeltmeye çalışmadıysa ya da bir uzmandan yardım almamışsa o kadın kendi çocuğuna da aynı şekilde davranıyor.
Kız arkadaşlar da sosyal ağlarda sürekli birbirlerini takip ediyor…
Çünkü kendi değerimizi biçmek için diğer insanların nasıl olduğuna bakıyoruz. Kendimizi sürekli onlarla kıyaslıyoruz; ne giymiş, saçını nasıl kestirmiş, nereye gitmiş gibi… Bu kıyaslamalar Türk toplumunda çok görülüyor. Toplumumuzda çocukluktan itibaren kendi isteklerin, yeteneklerin doğrultusunda bağımsız yetiştirilme olmadığı ve sürekli ‘Başkaları ne der?’ düşüncesi hakim olduğu için büyüyünce de doğal olarak değerlendirilme kaygısı oluyor.
Hem kontrol etmek hem de kontrol edilmek mi…
Göz önünde olmayı seviyoruz. Tıpkı başka insanlara bakıp, onları gözlemleyip, onlara göre kendimizi değerlendirdiğimiz gibi başkalarının da bizim kıstaslarımıza göre kendilerini değerlendirmelerini sağlamak hoşumuza gidiyor. Aslında kıskançlıkta da kontrol edilmekte de başlangıçta hoşumuza gidiyor, ruhumuz okşanıyor ancak ileriye gittiğinde rahatsız ediyor.
Kıskançlığın kökeni nedir?
Kıskanç kişi sürekli partnerinin kendisini terk edip bir başkasını tercih edebileceğini düşünüyor. Bu düşünce, kişinin kendini yetersiz görmesiyle ve tehlike olarak gördüğü üçüncü kişinin niteliklerini kendisiyle kıyaslayıp onu üstün bulmasıyla ortaya çıkıyor. Kıskançlık aynı zamanda öğrenilmiş bir davranış. Örneğin bir kız çocuğu yıllarca annesinin babasını kıskandığını görerek büyüdüyse ileride kendisi de aynı tepkileri veriyor. Kıskanan kişi, bunun nedenini hep eşinde ya da onun çevresindeki insanlarda arıyor. Sürekli “Neredesin, kiminlesin, ne yapıyorsun?” diye soruyor. Oysa kıskançlığının sebebinin kendisinde olduğunu kabul etse, o zaman kendini kontrol etmeye çalışacak.
Kıskançlığın ne kadarı normal kabul edilebilir?
Kıskançlık doğal bir duygu. Ama bunun boyutunu artırmak, ilişkiyi bir eziyet haline getirecek kadar yoğun hissetmek sakıncalı. İnsan olarak bir sahiplenme duygumuz olduğu için sevdiğimizi kaybetmekten korkmak ve az da olsa kıskanmak normal kabul edilebilir. Önemli olan ise bu korkunun nerelere vardığı… Devamı diğer sayfada
